De eerste keer

En dan vraagt je zus of je mee wilt de oceaan over roeien. Is goed hoor antwoord ik. Niet omdat roeien mijn passie is: roei-ervaring gaat voor mij terug naar mijn jeugdjaren in een rubberbootje op een of ander Duits riviertje op vakantie met mijn ouders, broer en zus. Wel is het zo dat op of in het water bezig zijn altijd een groot deel van mijn leven is geweest: windsurfen, kanoën, zeilen en zwemmen in het open water. Maar goed, afgelopen zaterdag was mijn vuurdoop op zee en dan ook maar meteen in een oceaanroeiboot. We togen naar het Belgische Blankenberge, een badplaats ten zuiden van Zeebrugge om aldaar met botenbouwer Koen een stukje op de Noordzee te gaan roeien.

Waar Astrid bijzonder geïnteresseerd was in de technische aspecten van de boot en met name de verschillen en overeenkomsten met de Liberty, de knalroze roeiboot waarin de DOTS een geslaagde oversteek hadden gemaakt, was ik meer bezig met het overdenken van de roeitechniek en het omdraaien van bak- en stuurboordaanwijzingen van de stuurman ten opzichte van een zeilboot omdat je achteruit roeit. Maar goed. We voeren de haven uit en blijkbaar was het een niet alledaags gezicht aangezien er vele mobieltjes op ons gericht waren.

Ik ontdekte een overeenkomst met openwaterzwemmen: de traagheid. Als je zwemt moet je geen haast hebben. Lekker in je focus komen, je concentreren op je techniek. Je ad ademhaling en verlengde uitademing brengen een bepaalde kalmte met zich mee. Maar haast moet je niet hebben. En dit geldt ook voor roeien, ook al werk je nog zo hard. Nou, voor mij was er genoeg om op te focussen! Het weer was fantastisch. Zonnetje, weinig wind en een spiegelgladde zeespiegel waar de enige golfslag veroorzaakt werd door passerende plezierboten. Optimale omstandigheden voor een beginner. En ik moet zeggen: het was leuk. Het roeien ging ook lekker. Met het motiverende Vlaamse gebabbel en het spotten van een dartele bruinvis was het een fantastische roei-ervaring.

Team Janse en Janse is begonnen!